لذتی پر ‌آشوب، پای محراب سجود...

نیمه جانی بر کف

 کوله باری بر دوش 

 مقصدی بی پایان

 قرن ها پشت افق 

سحری سرگردان

که در آن آتش کم نور نگاهی تنها

سینه ی ساکت صحرای سحرگاهی را

مثل یک آینه رو به برهوت

 پی سوسوی نگاهی دیگر 

 بی ثمر می‌کاود 

 وحشتی بیگانه، در سراپای وجود

لذتی پر آشوب، پای محراب سجود 

در دل ویرانی آخرین دلخوشیم 

 چشم ویرانگر توست 

خسته ازجنگیدن 

 آخرین فرصت صلح 

 عشق عصیانگر توست  

کاش غیر از من و تو،

هیچ کس باخبر از ما  نشود

 نوبت بازی ما باشد و دیگر هرگز

 نوبت بازی دنیا نشود...  

 «افشین یداللهی»